FAQ

Op 3 december 2019 presenteren 14 samenwerkende partijen het SamenSpeelAkkoord. Hiermee trekken ze gezamenlijk op om samen spelen voor alle kinderen mogelijk te maken. Het SamenSpeelAkkoord bevat drie duidelijke ambities.

Een inclusieve speelcultuur

Meer samenspeelplekken

Meer en beter toegankelijke kennis over samen spelen

Bekijk het hele SamenSpeelAkkoord

Onderzoek van Glenn et al (2001) wijst erop dat sommige ouders hun gehandicapte kind erg onderschatten in doen en laten, terwijl deze kinderen dezelfde sterke motivatie tonen als kinderen die zich normaal ontwikkelden. Het is niet verrassend dat deze ouders meer sturend waren in hun spelinteracties dan ouders van kinderen die zich normaal ontwikkelden.

De ouders met een gehandicapt kind dachten dat hun kinderen zelf de behoefte niet hadden om dit te doen. Terwijl kinderen met ontwikkelingsstoornissen dezelfde sterke motivatie in het spel vertonen als ontwikkelende kinderen, zolang het spel maar aansluit met hun niveau van bekwaamheid (Smidt en Cress, 2007).

Gestructureerd spelen helpt kinderen met ontwikkelingsproblemen bij het ontwikkelen van meer geavanceerde communicatievaardigheden. Gestructureerd spelen is niet hetzelfde als het spel van het kind sturen. Cress et al (2007) onderzochten de verschillen in betrokkenheidspatronen van jonge kinderen met ontwikkelingsstoornissen tussen gestructureerd en gratis spelen. Ze ontdekten dat deze kinderen significant meer complex engagementgedrag vertoonden in gestructureerd spel dan in het vrije spel, inclusief gecoördineerde joint.

Een goed voorbeeld van gestructureerd spelen was wanneer de examinator pauzeerde nadat een kind een bepaald stuk speelgoed had verkozen. Als het kind zijn aanwezigheidssignaal herhaalde, werd aanrakingsfeedback toegepast. Op deze manier versterkte de examinator de aandacht van het kind. Onderzoekers concludeerden ook tijdens een spel experiment dat kinderen met een ontwikkelingsstoornis een actievere rol aannamen en communicatief veel sterker waren tijdens gestructureerd spel dan ongestructureerd spel. (laconoco et al, 1996; Salmon et al, 1998)

Children with developmental disabilities often have difficulty with joint attention that can affect more advanced communication skills. (Arens et al, 2005). The quality of joint attention with adult partners has been found to influence the later communicative development in children with disabilities positively (Legerstee & Weintraub, 1997, Mundy & Willoughby, 1996). Joint attention allows a child to realize that meanings can be exchanged between people and suggests an understanding that social partners can serve an instrumental function (Arens et al, 2005).

Exploratie 
Deze fase komt voort uit een inherente (van nature) interesse in de omgeving (Reilly, 1974). Intrinsieke motivatie begeleidt een kind door de fase van exploratie en sensorische ervaringen (Reilly, 1974). De sensorische aspecten van de omgeving vormen vaak de basis voor spel en kunnen kenmerken van de fysieke en sociale omgeving bevatten.  Bijvoorbeeld licht, objecten of de aanwezigheid van anderen (mensen of dieren).

Competitie 
Kinderen gaan verder door hun omgeving te verkennen, ze voelen zich van nature aangetrokken om uitdagingen te zoeken en om feedback te ontvangen om beter te worden (Reilly, 1974). Deze tweede fase, de zogenaamde competentie, kan worden waargenomen wanneer een kind een voorkeur voor een bepaald spelobject ontwikkelt en probeert dit doelbewust te herhalen om zich zo te verbeteren Reilly, 1974).

Prestatie 
Wanneer kinderen de gevolgen van hun gedrag beginnen te herkennen op basis van successen of mislukkingen, gaan ze verder met de fase van prestatie. Prestatie in het spel vereist dat kinderen risico’s nemen en nadenken over hun vaardigheden (Reilly, 1974). Een kind in de uitvoeringsfase van het spel zal zijn of haar eigen capaciteiten en de hoeveelheid inspanning die nodig is testen om een ​​gewenste uitkomst tot stand te brengen.

De drie fasen van spelontwikkeling die Reilly identificeerde, zijn de hoeksteen geworden van een van de meest gebruikte bezigheidstherapeutische modellen om menselijke betrokkenheid bij dagelijkse activiteiten uit te leggen, het Model van menselijke bezetting (MOHO) (Lee, Taylor, Kielhfoner, & Fisher ,2008). r